Ne Yilbasi Ama...

Gercekten farkli bir yilbasi oldu bizim icin. Eskiden yani bundan bir yil oncesine kadar, cocuklu bir aile olmadan once yilbasi programlarina 1 ay onceden baslardik. Aman yilbasi geliyor, illaki ozel birsey olmali, yeni yila nasil girersek butun yilimiz oyle gecer diye bir kistasimiz yoktu gerci. Yilbasi aksami bir eglence yerine, bara gitmeyide universiteden sonra birakmistik zaten. Bizim yaptigimiz hos vakit gecirdigimiz insanlarla bir evde toplanip, damak tadimiza gore guzel bir sofra kurmakti,  Ankara da otururken, evimizin terasi vardi, esim  mangalci basi olarak butun herkesi beslerdi, akabinde sabahlara kadar suren savas taktikleri ile dolu risk oyununa gecilir, zaman kalirsa tabu ile eglenceli bir son yapilirdi!!! Ingiltere'ye geldigimizde de buna benzer kutlamalara devam ettik ama  bu sene bundan eser kalmadi. Aslinda birkac kisi bize gelmek istediler ama benim esime komutum "inan hicbirsey hazirlicak durumda degilim, eger bizde toplanilacaksa disardan birseyler soyleriz, muhabbet felan ederiz" seklindeydi. Arti birde bizde kalmak felan istenir ise kimseyi agirlicak durumda degildim. Benim icin yatili misafir, pisirilmesi gereken yemekler, kirli carsaflar ve temizlenmesi gereken bir ev olarak geliyor. Ozellikle bu aralar kendi arkami bile zor toplarken hatta toplayamaz artik salmisken, kimseyi istemez oluyorum evimde. Kotu birseymi bu? ama ne yapiyim gercekten kendimi bedenen cok yorgun hissediyorum. Sonuc itibari ile bir program olmayinca bize kimse gelmeye yanasmadi. Benimde yilbasi icin planim, ki benim icin super bir plandi, Lara'yi aksam 8 gibi yatirip, basit bir yemek yiyip, emzirmeme ragmen bir gecelik kendime torpil gecip 1 bardak kirmizi sarap icmek, dogumdan beri yapmayi ozledigim seylerden biri olan, koltuga yayilip, patlamis misirla birlikte, zirt pirt aglama sesi ile bolunmeyecek, beni keyiflendiricek bir film izlemek olacakti kiiii, butun bunlar hayal oldu. Hic dusunemeyecegim bir sekilde yilbasina girmek zorunda kaldik. Hasatanede!!! Saat tam 00.00 i gosterirken ben hastane danismasinda kizimin kaydini yaptiriyordum. Soyle ki, minik kurabiyem 3-4 gundur bayagi bir huysuzdu. Son iki gunde ise bu huysuzluklar ayyuka ulasmisti. Bir gun oncesinde de butun gece agladi. Yavrucak uykusuzluktan kiriliyor, uykuya daliyor, yarim saat bilemedin bir saat sonra aglayarak uyaniyor, sakinlestirmek 15-20 dk suruyordu. Uyanip kucagima aldigimda kendisini arkaya dogru itiyor, sirtini ovdugumda alttan gazini cikariyordu. Tabi benim ilk aklima gelen, korkulu ruyam "kolik" sancilarinin geri donusuydu. Surekli "ama ben degisik birsey yemedim, ne dokundu bu cocuga" diye kafayi siyirmak uzere olan bir durumdaydim. Bu arada bebem beslenmeyide reddediyordu. Boyle bir gece ve gun gecirdikten ve ben gaz sancisi diye dusundugum bu agrilari hafifiletmek icin yapmadigim sey kalmadiktan sonra ve Lara hala duzulmeyince, bizim anlamadigimiz bir durummu var acaba diye yilbasi aksami hastanenin yolunu tuttuk. Dedigim gibi danismaya vardigimizda yilbasina girmistik:) Allahtan onemli birsey yokmus cok sukur, bizim ufaklik dis cikarma evresine girmis ve butun huysuzlugu bundanmis. Ben once biraz sasirdim cunku Lara henuz 4 ay 1 haftalik ama bazi bebekler bu evreye daha erken basliyorlarmis. Doktor direk paracetemol verdi ve bizim 4 gundur huysuzlanan yavrucuk melek oldu. Tabiki hastanede doktoru beklemek suresi felan derken eve dondugumuzde saat sabahin 3'u idi. Bende esime "allahtan bize kimse gelmemis, yoksa milletin gecesi rezil olucakti" dedim. Sonuc itibari ile 2011'i hastanede karsiladik, simdi bizim bu yilimiz hep hastanedemi gecicek? allah korusun!!!