Ya icindesindir cemberin, ya da disinda yer alicaksin...

Kizimi dogurali 2 ay 25 gun oldu ve esimle tam anlamiyla bir kaos yasiyoruz, iliskimiz berbat, iletisim diye birsey artik yok. Ama bunun oncesi 1 yillik bir surece dayaniyor. Artik birbirimizle iletisim kuramiyoruz, birbirimizin dertlerini dinleyip cozumler uretemiyoruz hatta bunun icin caba bile sarfetmiyoruz. Ben iliskimizde eksik gordugum ve beni tatmin etmeyen noktalari esime soylediginde hemen isin kolayina kacip "offf yeter tamam evet senin dedigin gibi, evet ben birsey yapmiyorum" deyip kestirip atmayi yegliyor. Yada hemen sigara paketini alip disari kaciyor. Kayinvalidem "aman herkesin kocasi ayni, ne yapicaksin iste idare ediceksin, sen gezmene tozman bak, arada cocuk var" deyip beni kadercilige itiyor ama ben daha cok gencim ve birlikte oturup konusamadigim, fikir alisverisinde bulunamadigim, bana destek olamayan bir es istemiyorum. Ben kendime benimle yolun sonuna kadar gelicek ve elimi hic birakmicak, her zaman arkamda durucak, varigiyla bana guc vericek, basim sikistiginda hemen arayip fikrini alabilecegim bir yol arkadasi istiyorum. Biz kendi icimizdeki sorunlari halledemezken, kucuk kizimizi nasil yetistiricez simdiden merak ediyorum. en basitinden hangi okula gidecegine nasil karar vericez? Bugun son nokta kondu, ayriliyoruz cunku artik canima tak etti. konusuyorum ama karsilik alamiyorum. Ben su su sorunlarimiz var bunlari halletmezsek bu iliski yurumez diyorum, esimin sesi cikmiyor. ertesi gun sanki bir onceki gun tartisan biz degiliz gibi gayet normal davraniyor ama sorunlar yerinden sekmeden ortamizda duruyor. artik yeter daha fazla ne konusucak nede  devam edecek gucum kalmadi... sevgide bir yere kadar. birseyler paylasilirsa sevgi cogalir, biz o paylasimi coktan tukettik. gecmisler olsun...